เรื่องเล่าของชายชื่อJack

บทนำ1

10 พฤษภาคม เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ในฤดูร้อนเป็นวันที่ผมได้ขึ้นเรียนในชั้น
ม.5 โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนมัธยมสหศึกษาโดยเปิดสอนนักเรียนตั้งแต่ ม. ต้น
วันนี้ผมต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษเนื่องด้วยเพราะว่าผมไม่อยากไปสายตั้งแต่วันแรก และ
สาเหตุหลักๆก็คือโรงเรียนของผมตั้งอยู่บนภูเขาซึ่งห่างไปจากตัวเมืองพอสมควรจึงทำให้ต้องใช้ระยะเวลาในการเดินทางมากพอดู ผมตื่นขึ้นมาในสภาพที่งัวเงียเพราะช่วง
ปิดเทอมผมตื่นสายตลอดจนเคยชินพอต้องตื่นเช้าแบบนี้จึงทำให้ความรู้สึกช้ากว่าคนอื่น
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปที่ราวเพื่อที่จะเอาผ้าเช็ดตัว แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เอาผ้าเช็ดตัวไปพาดไว้ตรงราว แล้วจึงปิดประตูล็อกห้องนำ้ผมติดนิสัยชอบถอดเสื้อผ้า
ไว้ในห้องน้ำไม่ใช้เพื่อประหยัดเวลาแต่เพราะขี้เกียจนั้นแหละ คนเราต่างก็มีเรื่องๆนึง
ที่ตนไม่อยากทำผมจึงคิดว่านี้คงเป็นเรื่องธรรมดา หลังจากผมแก้ผ้าเสร็จแล้วจึงรีบอาบน้ำแต่ในตอนเช้าร่างกายของคนเราได้เผาผลาญพลังงานไปในตอนกลางคืนจึงทำให้ไม่มีพลังงานสะสมพออาบน้ำจึงทำให้รู้สึกว่าน้ำเย็นกว่าปกติ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็
ไปที่อ่างล้างหน้าเพื่อบรรจงแปรงฟันและล้างหน้าหลังจากเสร็จกิจธุระในห้องน้ำแล้ว
ผมก็เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะแต่งเครื่องแบบ โดยเครื่องแบบของผมจะไม่ค่อยเหมือนกับดรงเรียนมัธยมทั่วไป เครื่องแบบออกไปแนวนักเรียนพาณิชซะมากกว่า
คือแทนที่จะเป้นกลางเกงขาสั้นแต่กลับเป็นขายาวแทนและมีเสื้อนอกให้ เนื่องจาก
โรงเรียนผมอยู่บนเขาจึงมีอุณภูมิตำ่กว่าปรกติจึงต้องแต่งเครื่องแบบๆนี้จึงทำให้ผมเสียเวลาไปอีกพอควรหลังจากแต่งตัวเสร็จผมรีบไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้อง
โดยล็อกห้องให้เรียบร้อยก่อนจะเดินลงไปคอยรถประจำทางโดยผมหวังจะไปทานข้าว
เช้าที่โรงเรียนผมยืนคอยอยู่ประมาณ15นาที รถก็มาผมรีบขึ้นรถพร้อมกับจองที่นั่งริมหน้าต่างโดยคาดว่าเวลาในการเดินทางไปโรงเรียนคงใช้เวลาซักพักใหญ่จึงจะของีบ
ไปบนรถจนกว่าจะถึงโรงเรียนผมจึงพิงกับหน้าต่างพร้อมกับหลับตาลงไป เวลาผ่าน
ไปซักพัก " โอ๊ย " ผมอุทานขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดรู้สึกเหมือนมีคนมาตบหัวผม
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเห็นหน้าผู้หญิงคนนึงที่ดูจากลักษณะน่าจะเป้นเด็กประถมได้มั้งผมคิดว่าเด็กสมัยนี้ช่างไม่มีมารยาทเอาซะเลยถึงได้ตบหัวรุ่นพี่อย่างนี้ ผมจึงว่ากล่าว
ตักเตือนไป"นี้ น้องทำอะรัยให้รู้จักการเทสะบ้างสิ " แต่คำขอโทษที่หวังจะได้กับกลายเป็นการต่อว่าแทน " คัยเป็นน้องนายกันห๊ะ" พอได้ยินเสียงตอบกลับมายังงี้ผมถึงกับสะดุ้ง เสียงอย่างงี้รูปร่างหน้าตาอย่างนี้บุกคลิกแบบนี้ใช่ไม่ผิดแน่ ยัยแพรเพื่อนสมัยเด็ก
ของผมเอง แพรเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างตัวเล็กจนเหมือนเด็กทั้งรูปร่างและหน้าตา
แต่ถึงจะดูเหมือนเด็กแต่ก็ไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิดแพรเป็นคนที่ฉลาดแถมยังแรงเยอะอย่างไม่น่าเชื่อจึงได้เป้นนักกีฬาโรงเรียนอยู่เสมอ ซึ่งตรงข้ามกับผมดดยซิ้นเชิงเลย
"นี่ นายเปิดเทอมใหม่ทั้งทีมัวมานอนอยู่อย่างนี้ได้ไงกันเสียบรรยากาสหมด"
"ชั้น นอนมันเกี่ยวอะไรกับเธอเล่า"
"อ้อ เดี๋ยวนี้กล้าเถียงชั้นแล้วหรือเนี่ยไม่ได้เจอกันแค่สองเดือนถึงกับวางท่าเลยหรือ"
แพรเอามือเล็กๆนั้นมาตบหัวผมอีกครั้ง
"โอ๊ย ก็ช่วยไม่ได้นี่ชั้นยังไม่ชินกับการเปิดเรียนใหม่เลยต้องมีการปรับตัวบ้าง"
"ให้ตายสิ นี่นายไม่เคยเข้าใจอะไรเลยหรอเนี่ยที่ชั้นทำไปก็เพื่อ......"แพรเงียบไปพร้อมกับลดหน้าลงต่ำ ให้ตายสิผมไม่เข้าใจยัยนี่เลยพูดอยู่ดีๆก้หยุดไปแล้วที่ทำไปมันเพื่ออะไรกันนะ???
"เอาเป้นว่าในเช้าวันเปิดเรียนควรทำตัวให้สดใสพร้อมรับกับวันเปิดเทอมก็แล้วกัน เชอะ"
แพนสบัดหน้าหนีผม ไม่รู้ทำใมเหมือนกัน
"คร้าบ คร้าบ" ผมรับคำ
จากนั้นแพรก็เดินไปนั่งที่ของตนแต่ผมไม่ทันสังเกตเลยที่ๆเธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผมเอง
พวกเราใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงก็มาถึงโรงเรียน